"Cantiga a un recluso en San Simón"

martes, 4 de xuño de 2013


"Illa do amor, Illa da morte"


Emprestame, Meendinho, tua voce meioeval,
aquela que o de Cangas e Martín tamén tiñan.
A voz que na cantiga de San Simón illeiro,
como cisne migrado do seu niñal luciras.

Empréstame, Meendinho, tua voce lembradoira,
e que doblen os sinos da ermida "ante o altar",
pol-o fin asanguiñento que un día iría a ter
a illa que nascera baixo o sino de amare.

"Cercaron" a tua amiga "ondas que grandes son",
triste espera que foi de "amor do meu amigo"
en solpores de ouro e noites de luar,
que co tempo serían antehoras do crime.

Tua amiga "barqueiro" nin "remador" tuvera,
mais a "morrer fremosa" no "mar maior"
se aviña; os fusiles un día outras ondas levaron
transvirando pra morte o sino dos amores.

Pois viñeron os días da trinca de vermellos,
das listas amañadas pol-a mao de ninguén,
das noites desveladas a corazón batente,
dos corpos derrubados no veiral dos arcéns.

As noites de arrepío rente dos cabezales
de chaves que tilintan por corredor deserto,
das sacas a sinistra luzada dos menceres
dos disparos que estouran o xelo dos silencios.

Devolvo, meu Meendinho, tua lembranza ao sono
a paxina máis nidia que viviu San Simón.
A illa dos amores pra a morte requisada,
con predestiño a groria que o malfado crebóu.

Devolvo teu amor e co-a delor eu fico,
no ancelo de que volva a poesía a ser,
aquél verbo de luz que a San Simón prestaras,
ben alleo a pauliña que ainda viría a ter.




Valentín Paz Andrade, Faro de Vigo 28/05/1982